Mensen vragen wel eens: ‘Waar haal je als predikant de inspiratie vandaan voor overdenkingen in kerkdiensten, of voor lezingen?’
Meestal is het gewoon aan de slag gaan, met teksten, het nieuws, en de vragen van mensen (incl. jezelf!). Maar soms komen de gedachten ook gewoon aandrijven! In dit geval in de vorm van een vakantiefoto. Met een canadese kano op de Beneden Regge, een prachtig stuk natuur!
Omdat ik nog nooit eerder in zo’n type kano gevaren was er eerst een korte uitleg. Als je met meerdere personen in een kano zit dan is niet degene die voorin zit de stuurman (genderneutraal). Juist degene die achterin zit kan het beste bijsturen.
Met dat beeld in gedachten (beroepsdeformatie!) keek ik naar het functioneren van een voorganger in een kerkelijke gemeente. Als voorganger (of andere kerkfunctie) wordt van je verwacht om voorop te gaan, leiding te geven en visie te hebben. (En dat kan al een hele uitdaging zijn!) Je gaat voorop, zoekt de weg.
Ik weiger mij neer te leggen bij een mineurstemming (krimp in de kerk, vergrijzing of ‘kaal’slag) maar ik vind het gelukkig nog steeds een uitdaging om te zoeken naar (nieuwe) inspiratie. Zó ga je dan voorop, met meer of minder goede moed.
Maar soms kun je nog zoveel willen het blijft wel een kunst om te zien of iets ook aansluit bij wat er leeft. Weer kwam dat beeld boven van die kano: degene die achterin zit heeft het meeste invloed op het stuurgedrag van de boot. M.a.w. als de ‘achterban’ een andere kant op wil kom je dwars te liggen op de stroom (met alle risico’s). Het gaf mij in ieder geval een stukje richting: alleen kom je er niet, leven = samen-leven. En kerk? Dat ben je samen…