Dit jaar is op zaterdag 20 juni, om 23:43 uur, de Zonnewende. Het moment waarop de dagen korter beginnen te worden. Het betekent dat het eerste deel van dit jaar er al weer op zit. En wát voor jaar! We zullen het niet snel vergeten! Wat kan er in korte tijd veel veranderen. Het maakt mensen onzeker en bezorgd. Belangrijk om juist nu als kerk (en geldt dat niet voor iedereen) een positief geluid te laten horen.
Duizenden jaren geleden zag het leven er heel anders uit. Maar één ding was er in die tijd ook al: de onzekerheid van mensen over hun toekomst. Toen geen corona maar men zag, letterlijk en figuurlijk, ‘beren op de weg’. De angst zat er flink in, voor boze geesten en ‘witte wieve’. Maar daar heeft men iets op gevonden: feest, de Zonnewende! Ik heb het vermoeden dat die oude Saksen (ook in onszelf) nooit ver weg zijn! Is het toeval dat juist nu de tijd zou zijn van Kermissen?
Bij die oude Zonnewende werd het licht in het zonnetje gezet. Maar men wist dat het duister onvermijdelijk dichterbij zal komen, altijd. Eeuwen later kwamen er zendelingen met een boodschap van een licht dat blijft ook als het duister dichtbij komt. Vrede die je draagkracht geeft en (met de woorden van een lied) een lichtend licht dat nooit meer dooft. Hun middelen tot ‘bekering’ waren niet altijd subtiel. Geen voorbeeld tot navolging.
Ondertussen zijn we opnieuw eeuwen verder. Als Johanneskerk (gebouwd 1648) proberen we die oude boodschap van licht dat het duister overwint op een eigentijdse manier vorm te geven. Een open kerk en een luisterend oor.