Op weg naar Pasen volgen we in de Johanneskerk het spoor van een project met de titel: ‘Ik ben er voor jou’ – zeven werken van barmhartigheid. Al eeuwenlang is de tijd voor Pasen (de 40-dagentijd, vastentijd) een tijd van bezinning. Heel wat mensen kiezen in de vastentijd bewust voor een stukje soberheid, als een les in dankbaarheid. Toch voelt het nu anders. Dit jaar zitten we gevoelsmatig allemaal in een gedwongen vastentijd, kerkelijk én niet-kerkelijk. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en ervaren het aan den lijve: beperkingen, beperkingen, beperkingen. Het Bijbelse beeld van een woestijn (dor en droog) komt nu veel meer tot leven.
Eén van die zeven werken van barmhartigheid is: de dorstige te drinken geven. Dat mag je ook zien als iemand helpen voor wie het leven dor en droog aanvoelt. Nu lijkt mij een oproep om samen het glas te heffen, zoals groepen jongeren in bijv. het Vondelpark niet helemaal de bedoeling. Ook een voorstel (Herstel NL) om ouderen en jongeren te scheiden, zodat alles gewoon weer open kan lijkt mij geen optie. Los van de vraag hoe je dit wilt doen heeft het verdelen van mensen vaak weinig heil gebracht! Soms wil je even stoom afblazen, of uit de band springen; jong en oud(er). Maar de nieuwe lente is er nu eenmaal nog niet. Laten we hopen dat de coronaschade hiervan beperkt blijft.
Daarom een oproep tot (meer) barmhartigheid: meer omzien naar elkaar. In kerken staat dit, onder de naam naastenliefde, al jaren hoog op de agenda. De uitvoering laat soms misschien te wensen over maar de oproep blijft! Om het wat gemakkelijker te maken wil ik het woord barmhartigheid graag aanpassen. Het scheelt maar één letter. Ik wens je van harte heel veel warmhartigheid toe!