Afgelopen weken ook de olympische spelen bekeken? Ik in ieder geval wel. Niet alles, natuurlijk. Gelukkig zijn er genoeg samenvattingen. Genoten van individuele prestaties van sporters, met of zonder medailles. Maar deze keer werd mijn aandacht zeker ook getrokken door de teamsporten. Met hoogte- en dieptepunten. Het mannen shorttrackteam was helaas net niet snel genoeg voor een finaleplaats. Gelukkig waren er nog de dames met een stralende gouden medaille, van een stralend team. Met een ontroerend eerbetoon aan een overleden teamgenoot. Dan sta je samen ergens voor!
Dat was toch wel anders bij de beide teams op de ploegenachtervolging in het langebaanschaatsen. Zowel de mannen als de vrouwen hebben sterke schaatsers. Toch moesten ze in de kwalificatie beide hun meerdere erkennen in ‘zwakkere’ schaatsers. Het verschil? Schaatsen als een team! Met de ontluisterende vraag van de interviewer aan de verbouwereerde dames: ‘Is dit wel een team?’ Het verschil met de andere landen was duidelijk zichtbaar. Elkaar continu met een handje, een steuntje in de rug, ondersteunen. Voortdurend in contact blijven. Degene voor je duwen als het wat sneller kan. Of even inhouden als je voelt dat een ander overvraagd wordt. Een meer treffend voorbeeld van de waarde van een helpende hand en contact houden kun je niet krijgen!
Kijk, dát is nu net wat we ook als Johanneskerk graag proberen door te geven. Mensen die een helpende hand voor elkaar kunnen zijn. Het geloof in God en de samenwerking met elkaar ervaren we als zo’n steuntje in de rug. Dát kan een belangrijk verschil betekenen. Je kunt ook in je eentje geloven, maar samen…? Voor mij een meerwaarde. Het gaat dan niet om medailles, maar veel meer dat iedereen mee moet kunnen doen. Daarom vinden we het belangrijk om een warme en een open kerk te zijn.