Vakantie! Sommigen hebben er lang naar uit gekeken. De ‘sleurhut’ staat al klaar en even de boel de boel laten. Heerlijk! Anderen zien er juist tegenop, bijv. omdat de kinderen dan elders zijn. Vreselijk! Zo is vakantie voor iedereen anders. Maar wél typisch zo’n moment om even afstand te nemen van het leven van alledag. Even ‘resetten’. Maar hoe doe je dat? In allerlei media duiken de deskundigen op met “do’s en don’ts” voor een geslaagde vakantie. Op een lijst met reisadviezen van de ANWB telde ik ooit 135 punten! Vakantie? Dat is nog een hele klus: je zou er moe van worden! Hoe anders was dat vroeger.
Vakantie! Als kind leek er geen eind te komen aan ‘de grote vakantie’. Wekenlang spelen met alle buurtkinderen. Met wasknijpers en plastic een ratel in de spaken van de fiets maken en dan rondfietsten op onze ‘bromfietsen’. Of ‘pijltjes schieten’ met stroken papier uit de televisiegids en een pvc-buis. Evenementen en festivals kenden we niet, maar we verveelden ons geen moment. Misschien was het wel dé manier om even helemaal de boel de boel te laten en de accu weer op te laden. Niet dat we daar over nadachten. Welnee, het gebeurde gewoon.
Zo’n vakantie wens ik iedereen van harte toe: even weer het kind in jezelf ontdekken en de ruimte geven. Zou het daarom zijn dat ooit Jezus de mensen voorhield om te geloven als een kind? Dan gaat het niet om kinderachtig, of dat je alles voor waar aan moet nemen. Nee, dan gaat het om het ongedwongene, om open leven en geloven. Als Johanneskerk is dát al jaren een beeld waar we ons bij thuis voelen. Geloof niet als keurslijf, geen moeten, maar een manier van leven om op adem te komen. In de vakantie én daar buiten.