We hebben er deze week mee te maken: maartse buien. Als in de maand maart de wind uit de poolstreek komt wordt het guur en wisselvallig. Het gevolg: hagel en (natte) sneeuwbuien, al dan niet met een klap onweer. Even later kan de zon fel doorbreken, zodat het bijna pijn doet aan de ogen. Leuk voor weerkundigen misschien maar voor mij mag het best wel lente worden. Maartse buien: het is zo’n terugkerend fenomeen waar ik niet aan kan wennen. Net zoals aan supportersrellen, of politici die geen antwoord geven op concrete vragen.
Maar soms heb ik de indruk dat het weer overgeslagen lijkt te zijn op mensen. Mensen als maartse buien. Ze verschijnen in de media: mensen die een gure wind aanjagen, waarbij de kou je om het hart slaat. Gezichten op onweer. Voor een camera, of verborgen achter hun toetsenbord. Nu kunnen we met elkaar weinig doen aan de meteorologische maartse buien. Maar kunnen we niet samen wat doen aan die menselijke maartse buien? I.p.v. een gure snijdende wind proberen wat meer warmte in de samenleving te brengen? Daar wordt toch niemand slechter van?
Afgelopen week bezocht ik een foto – en filmexpositie in de Catharinakerk in Doetinchem, met aangrijpende verhalen van voor de oorlog gevluchte vrouwen uit de Oekraïne. Ze vragen aandacht voor de mens achter de vluchteling: ‘I am human not refugee’. Aanstaande zondag 12 maart willen we er in de kerkdienst om 10.00 uur in de Johanneskerk bij stilstaan. Iedereen is van harte welkom! En neem een beetje warmte mee, de wereld is al koud genoeg! Misschien dat we dan die oude weerspreuk wat inhoud kunnen geven: ‘maartse buien beduiden dat de zomer aan komt kruien.’