Het zal weinig mensen ontgaan zijn. De olympische spelen zijn in volle gang. Na een eindeloos durende opening, met o.a. een knipoog (volgens de organisatie niet) naar het schilderij over het laatste avondmaal van Jezus met zijn leerlingen, door Leonardo da Vinci. In dit geval een buitgewoon kleurrijk gezelschap. Nu heb ik (en ook de Johanneskerk) inclusie hoog in het vaandel staan. Iedereen mag er zijn en mag zich ook bij de Eeuwige gezien weten. Maar deze verbeelding, met de Franse slag, scoorde bij mij niet hoger dan het woord ‘wansmaak’.
Gelukkig kwamen er al snel mooie beelden over glorieuze overwinningen. Maar waar winnaars zijn, zijn ook verliezers! Dat ook verliezen (hoe hard ook!) een ongekende schoonheid kan hebben was te zien bij Puck Pieterse, bij het mountainbiken. Afgelopen jaar uitgegroeid tot een van de favorieten op een medaille. En dán… in die ene wedstrijd. Nooit een lekke band maar uitgerekend nu wel. Op karakter nog terugvechten tot de meest ondankbare plek: vierde. Nét buiten de medailles. Na de finish eerst felicitaties voor de winnaars (‘auw!’) om daarna koninklijk getroost te woorden, met woorden van koning Willem Alexander en in de armen van koningin Máxima.’ Hier past met recht de uitdrukking: koninklijk verliezen! Kop op, Puck! Respect! Soms kan verliezen van een ongekende schoonheid zijn.
Misschien is dát wat mij in de kerk aanspreekt; een boodschap over een koninklijke verliezer, die ooit met een groep leerlingen aan tafel ging. Hij gaf ze een boodschap: door het duister is er licht, leven wint van de dood. Hij werd een levend teken van val en opstanding. Koninklijk verliezen als begin van opstandingskracht.