Het seizoen is weer begonnen: de bronsttijd van de edelherten! Enkele jaren geleden probeerde ik dan nog wel eens een dagje Hoge Veluwe mee te pakken. Op zoek naar edele herten bij bijv. het ‘Bosje van Staf’. Sinds het een circus is geworden, met rijen fotografen gewapend met enorme telelenzen inclusief picknick, hou ik het voor gezien. De bronst lijkt tegenwoordig een ‘product’, met ‘exclusieve excursies’. Zorgvuldig onderhouden voederplekken geven een ‘optimale kans voor een unieke beleving’? Nee, mij niet gezien.
Maar het blijft wél een indrukwekkend fenomeen; de grootste herten die om het hardst ‘burlen’. Het is een oergeluid dat diep van binnen komt en dát voel je. Waarom al dat burlen? Het is dé manier om te laten zien dat je er bent, dat je meetelt. Het is echt de ultieme strijd van de alfamannen: ‘Ik ben de sterkste!’, ‘Ik heb de grootste (gewei!)!’
En van die wereld van alfamannetjes van de edele herten is het maar een kleine stap naar de ‘alfamannetjes’ in onze wereld. In de (inter)nationale politiek, in de zakenwereld, op sportvelden; er lopen er heel wat te burlen! Alleen… is het allemaal niet echt edel te noemen.
Misschien moeten we in onze wereld wat minder luisteren naar de zichzelf benoemde alfamannetjes en eens wat vaker vragen naar de mening van de ‘hindes’ (zoals de vrouwtjesherten genoemd worden). Het aardige is dat de Bijbel dáár wel op inzet. In Psalm 42 wordt bijv. de hinde als voorbeeld genomen en niet het luid burlende hert. Een wijze les om wat meer te luisteren i.p.v. tegen elkaar in roepen? En dát is een geluid dat past bij ons als Johanneskerk.