Als kind groeide ik op tegenover een speeltuin. Prachtig! Op de ‘grote’ schommels en dan op het hoogste punt er af springen, over het omringende hek. Maar waar ik een hekel aan had was als er in de zandbak met zand gegooid werd. We weten allemaal hoe vervelend dat is: zand in de ogen. In plaats van, wat we van huis uit meekregen, ‘wel samen spelen, hè!’, waren er altijd pestkoppen, die de baas wilden spelen en met zand gingen gooien.
Ik moest eraan denken bij het uitroepen van nieuwe verkiezingen. Het grote zand in de ogen strooien kan weer beginnen. En anders wel het grote moddergooien. Alles lijkt geoorloofd om een ander er wat slechter uit te laten zien. We zien het in speeltuinen, in de politiek en andere terreinen, en het grote wereldtoneel. Het zegt vooral iets over degenen die als eerste beginnen te gooien; hoe ze het stadium van pestkop in de zandbak nooit ontgroeid zijn en bij wie de boodschap ‘wel samen spelen, hè!’ nooit overgekomen is.
Het aardige is dat er in de Bijbel ook een verhaal staat over ‘zand in de ogen’. Het is een verhaal, met veel verborgen inhoud. Jezus geneest iemand die blind is (we hebben allemaal wel onze blinde vlekken, of zijn soms wat kortzichtig!) op ongebruikelijke wijze. Met spuug en zand maakt hij wat modder en doet dat op de ogen van de blinde man. (Is Jezus daarmee de ontdekker van het gezichtsmasker?). Daarna moet de man zich wassen (je moet er wel zelf iets voor doen!). Zo gebeurt het wonder dat hij weer kan zien. Nu beloof ik (anders dan sommige politici) geen wonderen. Maar ik geloof wel dat de verhalen over Jezus mensen nog steeds de ogen kunnen openen om de wereld een betere wereld te maken: ‘Wel samen spelen, hè!’. En als jij er misschien niets in ziet? Even goede vrienden, want laten we ook als we het niet overal mee eens zijn wel leren om meer samen te spelen!