Onlangs liep ik met mijn vrouw op een smal bospaadje. Even later zagen we een man, een vrouw, én een oversized labrador. Onaangelijnd. ‘Hier!’ Dát was kennelijk het sein voor Max of Daisy, (of Brutus?) om lomp en onbenullig op ons af te denderen. ‘Hier! Hij doet niets… hij springt alleen soms tegen mensen op.’ Na driemaal langs ons gedaverd te zijn knalde de hond in volle vaart tegen mijn benen. De excuses (van de baasjes) waren oprecht en de schade bleef beperkt. Maar één ding was duidelijk: deze hond luisterde niet echt naar zijn baasje(s).
Dit voorval haalde ik aan bij oecumenische openluchtdienst afgelopen zondag. Het sluit aan bij de woorden over een gelijkenis van Jezus, over schapen die de stem van hun herder kennen en deze volgen. We leven in een wereld waarin door mensen soms heel wat wordt af- of toegeblaft. Daarin is het wijs om jezelf de vraag te stellen: ‘Welke stem schuilt er achter al dat geblaf.’ De stem van oprechte bezorgdheid? Een stem van angst? Een stem van gewin, of eigenbelang? Zó zijn er zoveel stemmen, die allemaal blaffen om aandacht.
Juist daardoor zou je bijna vergeten dat er ook mensen zijn die vaak niet gehoord of gezien lijken te worden. Dat vinden we als Johanneskerk belangrijk: om ook oog en oor te hebben voor de ‘stillen in den lande’. Omdat elke stem telt. Voor mij heeft dat te maken met luisteren naar de stem van die herder, die zorgzaam door het leven ging. Toen aan het einde van de dienst de zon heel even doorkwam voelde dat als een knipoog uit de hemel, een gedenkwaardig moment