Vorige week nam de voetbalwereld afscheid van één van de grootste voetballers uit de geschiedenis: Diego Armando Maradonna. Afgelopen zondag begon in de kerk de periode van advent, als bezinning op weg naar Kerst. Wat die twee met elkaar te maken hebben? Daar kom ik zo meteen op.
Maradonna: vanwege zijn geringe lengte werd hij liefkozend ‘Pluisje’ genoemd. Een weergaloze voetballer die niet alleen bekend werd door zijn benen maar ook door “de hand van God”. Met de hand (een niet bestrafte overtreding) maakte hij een doelpunt dat uiteindelijk leidde tot een wereldkampioenschap. Maar zijn sterke benen konden niet altijd de weelde van de roem dragen. Er kwamen andere lijnen in zijn leven dan alleen die van het voetbalveld (een cocaïneverslaving). Velen stonden in de rij voor een laatste eerbetoon. Nog éénmaal werd hij opgehemeld, definitief.
Maradonna: voor velen de allergrootste. Maar in het kader van de wereldgeschiedenis is het een pluisje dat wegwaait op de wind. Kijk, dát mag je een onderdeel van de bezinning van advent noemen: hoe wil jij later herinnerd worden? Door wie? Om wat? In de Bijbel horen we dat het bij God niet gaat om prestaties of roem. Nee, dan gaat het om dat ene woord: liefde. Liefde die je geschonken wordt. Liefde om door te geven.
Juist nu er zoveel verharding en onvrede is hebben we liefde nodig. Advent gaat over hoe Jezus, als de ‘hand van God’, in al zijn medemenselijkheid liefde een gezicht gaf. Die liefde mag ook ons leven kleur geven. Niet altijd gemakkelijk maar wel de moeite waard. Met de woorden van een andere voetballer, die ook ‘de messias’ genoemd werd: “Je gaat het pas zien als je het door hebt.” Heb lief, houd afstand en blijf gezond!