Afgelopen zondag vierden we in de Johanneskerk het Pinksterfeest: hoe mensen, letterlijk en figuurlijk, de Geest kregen om over het geloof te vertellen. Misschien lijkt het er op dat die Geest van God met Pinksteren ineens uit de lucht komt vallen. Maar niets is minder waar. Al in het allereerste verhaal in de Bijbel wordt er verteld dat die Geest van God de wereld in beweging zet.
In Bijbelste taal (en dat is iets anders dan wetenschappelijke taal!) ligt de aarde er nog verlaten bij. Maar als Gods Geest over het water begint te waaien gaat er wat beginnen. Zoals dat gaat met de wind die waait over het water; er ontstaan rimpelingen in het water, golfjes, het begint te stromen. Het is een mooie omschrijving van wat die Geest van God doet: zorgen dat het begint te stromen in het leven.
Pinksteren is het verhaal over een aansprekende kerk zijn, die mensen in allerlei verschillende talen aanspreekt. Dan gaat het niet alleen om daadwerkelijke talen zoals Nederlands, Achterhoeks, Fries, Frans, Syrisch of welke taal dan ook. Nee, dan gaat ook om de taal van het gevoel, de taal van het hart, en een stem laten horen tegen discriminatie vanwege huidskleur, afkomst, of geaardheid. Zó is er nog een wereld te winnen.
Pinksteren is het feest van een nieuw begin. In de huidige tijd zou de terugkeer naar het oude normaal al heel wat zijn! Toch moeten we daar niet in blijven hangen; terug naar het oude normaal. Pinksteren stelt ons dit jaar voor oude en nieuwe vragen: hoe verder? We kunnen echt niet alles tegelijk aanpakken, maar we kunnen wel op zoek gaan naar Gods Geest, zodat deze kan gaan waaien: leven met bezieling, verfrissend en hartverwarmend. Dat wens je mensen toch van harte toe! Best geestig, toch?