Verschrikte gezichten, afgelopen zaterdagmiddag bij de Johanneskerk! Wat gebeurt er toch? Schreeuwende mensen met protestborden: ‘Voor!’, ‘Tegen’! Er kwam zelfs vuurwerk aan te pas. Zijn het nu echte demonstranten dan wel protestanten? De gemoederen leken behoorlijk hoog op te laaien. En dan moest de persconferentie met het bericht van de volledige lockdown nog komen! In dit geval kan ik de verontruste burgers van Lichtenvoorde gerust stellen. Het maakte allemaal deel uit van de opnames voor een eigentijdse en speelse inkleuring van het Kerstverhaal.
Met enige regelmaat verkondig ik (‘tja, echte dominee,hè!) dat het kan helpen te zoeken naar wat er wél kan. Een vorm van omdenken. Natuurlijk wordt ik er ook wel eens moe van. Maar dat coronavirus is geen stofje op je jas dat je er zo even af kunt blazen. Was het maar zo eenvoudig! Komende week is het Kerstfeest: feest van licht en vrede. Voor mij hebben geloof en vrede met elkaar te maken en kan het één het ander versterken: vrede begint van binnen (je mag er zijn!). Maar dit jaar is het een Kerstfeest zoals ik het nog niet eerder heb meegemaakt. Er is veel verdriet. Mensen zijn moe en terneergeslagen én er is heel wat onvrede. Kerst? Het is dit jaar toch wel een ‘zware bevalling’.
Als Kerstboodschap wil ik alle lezers graag in een tijd van onvrede de volgende gedachte meegeven. Met alle onrust in de wereld: vrede is geen vanzelfsprekendheid. Taalkundig zegt het woordenboek dat vrede een zelfstandig naamwoord is (‘de vrede’). Maar misschien moeten we er deze Kerst net wat anders tegenaan kijken. Een kwestie van omdenken. Vrede als een werkwoord… Iets om over na te denken, misschien?
Namens de Johanneskerk wens ik iedereen van harte vrede, inspiratie, en alle goeds voor 2022.