De wereld staat in brand, letterlijk en figuurlijk, in de Oekraïne. Met verstrekkende gevolgen. Over een week worden de laatste coronaregels afgeschaft. Een schrijnende tegenstelling. Terwijl we hier proberen op te bouwen wordt elders alleen maar afgebroken. Het zet alles in een ander perspectief. Natuurlijk gaan we door met onze activiteiten. Ze kunnen helpen om de drukte, of de zorgen, even los te laten. Rust. Bezinning. Daarom zijn we druk met het voorbereiden voor een doorstart. Van een Kliederkerk voor de kinderen, bijzondere kerkdiensten, een lezing over vrijheid (actueler dan ooit) tot een stiltewandeling. Maar écht: een nieuwe lente, een nieuw geluid? Nee, dat is nu even niet aan de orde.
Wat nu telt is meeleven met mensen in hun nood. Daarom staan we ook in de kerk stil bij de huidige problemen. Voor de kerkdiensten is er gelegenheid een lichtje aan te steken. Als een gebed, voor dat waar je door geraakt wordt. Niet bedoeld om onze zorgen op het bordje van de Eeuwige schuiven maar als blijk van meeleven. Wie een lichtje aansteekt ziet de wereld in een ander licht maar ook beter zichzelf. Wat kan ik zelf doen? Hoe kunnen we samen iets doen? Een collecte bestemmen voor Giro555 is dan het minste dat we kunnen doen.
Daarnaast is het waardevol een luisterend oor te bieden aan mensen, zoals bij de koffie na de kerkdiensten, of bij de inloopochtend iedere woensdag. Ruimte voor gesprek en op andere momenten de stilte zoeken. In een kerk, of bij een stiltewandeling. Maar als ik zie hoe allerlei mensen zich belangeloos inzetten om hulp te bieden aan mensen in nood dan is dát echt iets om stil van te worden! Een stilte waar we niet genoeg van kunnen krijgen. Een stilte die hoop geeft.