‘Wat was er eerder: de kip of het ei?’ Deze beroemde vraag zou je kunnen verwachten met Pasen. Maar een zelfde soort vraag is van toepassing op Hemelvaartsdag. ‘Wat was er eerder: dauwtrappen óf Hemelvaartsdag?’ In de kerkgeschiedenis wordt er in de vierde eeuw voor het eerst melding gemaakt van Hemelvaart als een kerkelijke feestdag. Maar dauwtrappen is een ander verhaal.
Dat dauwtrappen gaat terug op een heel oude Germaanse traditie om op 1 mei (of de eerste zondag van mei) in alle vroegte met blote voeten over het gras te lopen. Aan de dauw werd een zuiverende werking toegeschreven en frisgroene natuur is een teken van het herboren leven. Dus: reden tot feest (al dan niet met het nodige gerstenat)! Eeuwen later fietsen jongeren soms al vroeg rond met kratje bier onder de snelbinder. Maar die échte Germaanse tijd begint al ver voor de vierde eeuw en loopt nog eeuwen door. ‘Wat was er eerder: dauwtrappen of Hemelvaartsdag?’ Wie het weet mag het zeggen!
Wat ik wél weet is dat de grondlegger van Hemelvaartsdag misschien wel een dauwtrapper was (wie zal het zeggen?) maar zeker geen hemelfietser. Oh, hij liep regelmatig met zijn hoofd in de wolken (in de Bijbel is de wolk hét symbool voor de nabijheid van God). Maar tegelijk bleef hij met beide benen op de grond staan. Hij wist wat er leefde onder de mensen. Hij zag hun alledaagse zorgen. Hij genas zieken, vertelde over Gods goedheid. Hij gaf mensen hoop en liet zelf zien wat het betekent te geloven in opstandingskracht.
Die boodschap willen we in de Johanneskerk graag doorgeven. Niet als hemelfietsers maar met beide benen op de grond, zoals Hij. Het is een oude boodschap maar kan nog steeds even verfrissend werken als dauw onder de blote voeten!