Daar stonden we dan, met de fiets aan de hand in het mooie Vechtdal. Prachtige omgeving om te fietsen. Fietsknooppuntenlijstje bij de hand. Kon niet misgaan, toch? Dus wel. We waren de weg kwijt. Had ik ze dan toch niet allemaal op een rijtje, die knooppunten? En we waren niet de enigen. Wat bleek: in het voorjaar waren diverse knooppunten van een ander nummer voorzien (of verwijderd) en de borden waren nog niet aangepast. Ook de app op mijn mobieltje kwam er niet meer uit. Chaos alom!
Dat beeld kwam bij mij boven bij de huidige situatie in ons land. Met alle crises zijn er heel wat knooppunten. De één lijkt met een verouderde kaart te zwaaien. Een ander gebruikt een ‘app’ en weer een derde partij houdt vast aan de borden in het grote bos van onrust. Iedereen lijkt een ander vertrekpunt te hebben, met de tekst ‘U bevindt zich hier’. We lijken collectief de weg kwijt. In het Vechtdal lukte het ons om de weg weer terug te vinden, al was het via een omweg. Hoe? Door ons gezond verstand te gebruiken en herkenningspunten te zoeken en vandaar uit verder kijken. Misschien een tip in een tijd waarin alles één groot knooppunt lijkt te zijn.
Eigenlijk is dat wat we als Johanneskerk graag proberen: herkenningspunten te vinden, waar we iets van Gods goedheid zien. Proberen verbindingen te leggen, als mensen in de knoop zitten. Soms een stukje meefietsen, om via een omweg de weg terug te vinden. Niet dat wij altijd precies weten hoe het zit. Maar wist je dat de eerste christenen ‘mensen van de weg ‘ genoemd werden? Kijk, dan kom je nog eens ergens!