Lang leek het er vorige week op dat er versoepelingen zouden komen in de beperkingen vanwege het coronavirus. Mensen fleurden op. Maar de cijfers vertelden (de hele tijd al) een ander verhaal. Het betekende een einde van de voorgenomen versoepelingen. Gezien de zorgen in ziekenhuizen heel begrijpelijk. Maar waar ik moeite mee heb is dat er vooraf nogal wat verwachtingen werden gewekt. Het is een onderstreping van het gezegde: ‘Eerst zien dan geloven’. Ondertussen neemt de spanning én de moedeloosheid in de maatschappij toe.
‘Eerst zien dan geloven.’ Die uitdrukking danken we aan één van de volgelingen Jezus: Thomas. In de kerkdienst van 11 april (te zien op kerkdiengemist.nl bij PKN Lichtenvoorde) heb ik het gehad over de ‘ongelovige Thomas’. Na de opstanding uit de dood verschijnt Jezus in het midden van zijn leerlingen. Thomas is er niet bij. Hij zal het pas geloven als hij het met eigen ogen ziet!
In onze wereld is het weinig anders. We willen concreet bewijs: zien is geloven. Het grote probleem in onze tijd is echter: kun je nog wel geloven wat je ziet? Het wordt steeds gemakkelijker om media te manipuleren of te misbruiken, en dat gebeurt ook. Daarom deze keer een oproep om je niet mee te laten slepen in boosheid of verontwaardiging. Soms moet je je dan herpakken. Uithuilen en opnieuw beginnen.
Dát is waar wij, als kerk, in geloven en voor blijven opkomen. Niet bij de pakken neerzitten en opstaan uit de misère (al kun je er soms opstandig van worden). De Bijbel staat vol met opstandige verhalen, die ook bemoedigende verhalen zijn. Er is ook een andere kant aan dat ‘zien is geloven’. Ik zie mensen tot bloei komen als ze gezien en gehoord worden. Als ik mensen zie die zich inzetten voor anderen dan doet het mij geloven dat er hoop is.