Ik ben een liefhebber van zandwegen, of het nu gaat om wandelen, hardlopen of fietsen. Af en toe je bijna vastrijden in ouderwets Achterhoeks ‘kroelzand’. Soms win jij. Soms wint het ‘kroelzand’ en moet je afstappen en even te voet verder. Gelukkig kennen we in de Achterhoek nog heel wat van dit soort weggetjes. Niet zelden brengen ze je op plaatsen waar nog echt rust te vinden is. In onze vaak zo gejaagde wereld is rust een groot goed, een verademing. Wie heeft er geen behoefte aan rust? Ik in ieder geval wel! Om weer ‘de accu op te laden’, of juist om dingen los te laten.
Dat is geen uitvinding van mijzelf. In de Bijbel (een onuitputtelijke inspiratiebron) zijn heel wat teksten waar Jezus (die een druk leven kende) de afzondering zoekt, voor bezinning of de inkeer van een gebed. Het is een beproefd recept, dat we overigens ook als Johanneskerk handen én voeten geven met onze stiltewandelingen: met een groep in stilte wandelen door het bos, met aansluitend wat lekkers.
Nu ons land zich opmaakt voor nieuwe verkiezingen is het eerste moddergooien weer begonnen. Mijn advies: laten al die mensen die zo graag modder gooien eens wat meer het vaak vergeten buitengebied intrekken. Laat ze de kracht van kroelzand ervaren: soms moet je meesturen en soms moet je tegensturen en af en toe moet je je gewonnen durven geven. Dat is niets om je voor te schamen. Even afstappen en een pas op de plaats en dan weer verder. Iedereen heeft de vrijheid eigen wegen te kiezen, maar a.u.b.: ‘geen doorgaande verharding’.