De laatste spannende week is aangebroken. De grote corsowagens staan, letterlijk en figuurlijk, in de steigers. Het grote voorbereidende werk is gedaan: het ontwerp vertalen naar bouwen, lassen, bekleden, papier-maché. Nu de allesbepalende slotweek, waarin het plakken kan beginnen. Het zal in allerlei opzichten zweten worden: corsokoorts! Zondagmiddag trekt het corso dan door de straten: een altijd prachtig spektakel. Centraal daarbij staat, als stralende middelpunt: de dahlia, een mooi beeld van het leven zelf. Ze zijn er, net als mensen, in allerlei vormen, soorten, maten en kleuren. Om tot volle bloei te komen hebben ze liefdevolle zorg nodig. De dahlia moet vorstvrij worden opgeslagen, een periode van ‘vasten’. Nog zo’n beeld: soms moet je even de rust zoeken, anders loop je jezelf voorbij. Rust als voedingsbodem voor groei. Noem het maar vasten.
De Bijbelschrijver Prediker zei het al: ‘alles heeft zijn uur en zijn tijd. Er is een tijd om te planten en een tijd om te rooien.’ (je mag ook zeggen ‘een tijd om te plukken’). Prediker wist al van de wijsheid dat je niet altijd door kunt draven, een soort van ‘vasten’ om later juist heel bewust te leven en te bloeien. Iets zegt mij dat dit ‘vasten’ komend weekend niet aan de orde is. 😊 Prediker zegt niet voor niets: ‘Er is een tijd om te lachen en een tijd om te dansen’. Daarna komt vanzelf de behoefte aan wat rust weer terug.
Als Johanneskerk gaan we ook op onze manier met de seizoenen mee, soms wat meer ingetogen maar altijd met de missie om mensen tot bloei te laten komen!