Er zijn vragen waarop het antwoord toch niet moeilijk mag zijn. Zoals: ‘wie, welk weldenkend mens, wil er nu geen vrede?’ Maar als je het nieuws een beetje volgt merk je dat er veel onvrede is in de wereld. Het kleurt het nieuws in steeds feller schreeuwende tinten vol vermeend eigen gelijk. Waardoor mensen elkaar de maat nemen én erger. Zou het niet mooi zijn als die (toch door zoveel mensen gekoesterde) droom van vrede gewoon waar zou worden? Rutger Bregman schreef het boek: ‘de meeste mensen deugen’. En dat klopt. Maar helaas kunnen enkelingen nog steeds heel veel stukmaken op allerlei terreinen. Om moedeloos van te worden? Ja en nee! Daarom deze oproep: je mag je soms best moedeloos voelen, maar… je bent niet machteloos! Het antwoord op de vraag ‘Hoe ga je om met onvrede?’ is aan ons zelf. Ja, er is veel teveel lijden. Maar we hebben allemaal een keuze: lijdzaam toekijken óf zoeken naar verbinding, naar ontmoeting, kiezen voor mensen in de knel, voor elkaar, voor samenzijn en samenhang.
In de Johanneskerk laten we ons daarvoor inspireren door Bijbelse verhalen. Het is daar echt niet allemaal ‘pais en vree’. Maar door alle (herkenbare) zorgen van mensen heen klinken er ook woorden van troost of hoop. De apostel Paulus, die ook onvrede om zich heen zag, zegt hierover (vrij vertaald): ga niet te snel op de stoel van een ander zitten, of op de stoel van betweterigheid, of op het beklaagdenbankje. Zoek elkaar, het gesprek en het goede. Als Johanneskerk geloven we in de kracht van bezieling, in geloof, hoop en liefde, respect en in nieuwe kansen voor mensen.