Vorige keer schreef ik over de onvrede in onze wereld. Enkele dagen later sloeg het geweld genadeloos toe in Israël en de Palestijnse gebieden. Op de middelbare school leerde ik ‘actie is min reactie’. D.w.z. iedere actie roept een reactie op. Dat is ook hier van toepassing. De gevolgen zijn dagelijks zichtbaar in het nieuws. Er valt veel over te zeggen, in talkshows buitelen meningen en reacties over elkaar. Wat bij mij boven komt? De hemel huilt. De hemel huilt over de kinderen, die aan beide zijden van het conflict het kind van de rekening zijn. De hemel huilt, over het zaaien van haat. De hemel huilt, over onrecht en geweld.
Een oplossing vinden zal lastig zijn. Ik mag hopen en bidden dat er aan beide zijden het besef doorbreekt dat deze geweldsspiraal niet door kan gaan en een heilloze weg is. Wat in ieder geval niet helpt is dat ook in ons land mensen elkaar de maat nemen. Afgelopen zondag heb ik in de kerkdienst de uitspraak (2007) van destijds prinses Máxima aangehaald: ‘De Nederlander bestaat niet’. Heel oranje gemutst Holland stond op de achterste benen: zij waren toch Nederlander! Maar waar het Máxima om ging was dat niet iedereen gelijk is. Nederland is veel diverser dan dat, veel kleurrijker ook! ‘Dé Nederlander bestaat niet.’
Moraal van dit verhaal: we moeten niet alles op één hoop willen gooien! Kijk naar de mensen en hun lief en leed en wees voorzichtig met (al te) grote woorden. Soms moet je niet te veel willen zeggen. Stilte als opening naar ontmoeting. Stilte, als wapens zwijgen. Stilte, om tot bezinning te komen. Stilte. Want de hemel huilt.