Plassen op straat, bladeren in de tuin. Het is duidelijk herfst geworden. Een tijd waarin veel mensen wat weemoedig worden. Met het vallen van de bladeren gaan gedachten naar ‘de dingen die voorbijgaan’, of mensen van voorbij. Soms kun je dan best een steuntje in de rug gebruiken, of een arm om de schouder. Met het brute geweld in Israël en de Palestijnse gebieden (en andere brandhaarden) kan dit tot de nodige somberheid leiden. En toch… Toch weiger ik mij mee te laten slepen in moedeloosheid (of erger nog: cynisme). Daarbij kreeg ik afgelopen weken hulp uit verwachte hoek.
Daar was hij weer, in de tuin: het eekhoorntje. Walnoten werden verstopt in alle hoeken en gaten. In vliegende vaart ging het door de tuin, alsof er geen wereldproblemen waren. Misschien is dat ook wel zo, als je een eekhoorntje bent. Je zou er een oproep in kunnen lezen: wees een eekhoorn! Maar zijn niet juist daardoor veel zorgen ontstaan: omdat we niet verder keken dan de nabije toekomst? Wees dus géén eekhoorn! Maar het is wel een mooie les: sommige dingen, zoals het eekhoorntje in de tuin, gaan onverminderd door. Je kunt er de klok op gelijk zetten. Ik vind dat een zonnige herfstgedachte.
In de Johanneskerk zoeken we dit soort ‘noten’. We houden graag vast dat geloof, hoop en liefde ook altijd doorgaan. Waar mensen liefde doorgeven is er hoop. En hoop doet leven. Aanstaande zondag is er een bijzondere kerkdienst, 10.00 uur in de Johanneskerk, met het koor Second Edition met als thema: Bomen. Wie weet komt het eekhoorntje ook nog wel even voorbij? Kom gerust een keertje aanI