Zelden zal er zoveel gesproken zijn over twee minuten stilte als vorige week. De grote vraag bij 4-mei herdenkingen in het land was: blijf het stil, die twee minuten? Er was reden voor bezorgdheid, over mogelijke protesten die de stilte zouden verstoren. Dat spitste zich toe op Pro Palestina protesten, waarbij grote woorden niet worden geschuwd. Mensen eisen een recht om te demonstreren. Niet nodig. Want dat recht is er. Maar wat je niet kunt eisen is het recht om te demonstreren op iedere gewenste plaats en op ieder tijdstip. Een bekend spreekwoord is: ‘Spreken is zilver, zwijgen is goud’. Dat lijkt mij als het gaat over de twee minuten stilte op 4 mei zeker van toepassing. Het blijft pijnlijk hoe, door alle onrust vooraf, velen niet in alle rust het verleden op een gepaste wijze konden gedenken.
En wat dat spreekwoord betreft? Soms wordt het toegeschreven aan de wijze koning Salomo. ‘Zwijgen is goud’. Maar er is zwijgen en zwijgen. Er is ook een zwijgen dat verhult: in de doofpot stoppen. Overal waar organisaties (ook kerken!) zich daaraan schuldig maken is zwijgen zeker géén goud. Nog zoiets: zwijgen is niet hetzelfde als stilte. Zwijgen is je (soms wijselijk of tijdelijk) onthouden van woorden. Stilte is ruimte maken voor andere woorden dan die van jezelf, woorden van buitenaf of hogerhand. In kerken koesteren we die stilte, al dan niet in gebed. Misschien een idee: zomaar twee minuten stilte, ook als het geen 4 mei is.