Iedereen zal ze hebben: jeugdherinneringen. Herinneringen aan de buurt waar je op groeide, aan buurtkinderen, spelen op straat of in velden, boompje klimmen, slootje springen, tikkertje met verlos. Iedere buurt had daarbij zijn eigenheid, die het leven kleurde. Bij mij was één van de bijzonderheden dat ik ben opgegroeid recht tegenover een speeltuin.
Eén van de speeltoestellen was ‘de wipwap’. Alles was je nodig hebt: een plank (of boomstam) en een hoger punt dat als scharnierpunt kon dienen. In ‘mijn’ speeltuin was het wat strakker vormgegeven. Maar de opzet blijft hetzelfde: aan beide uiteinden gaat iemand zitten. Soms is het wat schuiven om in balans te komen. Daarna is het afzetten. De één gaat de lucht in en de ander naar beneden. Vervolgens is de ander aan de beurt. Goed voor lang speelplezier. Alles draait om het begrip balans. Als jij boven zit en de ander stap ineens af dan kom je met een klap naar beneden. Het gaat dus om balans en samenspel.
In dat opzicht zou je een vergelijking kunnen trekken met de rol van het geloof in het leven van mensen. Het mag je helpen om beter in balans te blijven in een wereld waar al zoveel in beweging is. Als Johanneskerk hopen we én het speelse te bewaren (enige lichtheid) én in balans te blijven met de wereld waarin we leven. We kunnen dit alleen doen door ook zelf in balans te blijven. We hebben daar als hulpmiddel voor: ‘kerkbalans’.
Afgelopen periode zijn tientallen vrijwilligers in weer en wind op pad geweest om voor een goede balans te zorgen. Ook achter de schermen is er enorm veel werk verzet. Driewerf hulde!!! Gelukkig is het resultaat heel bemoedigend. De opbrengst van Kerkbalans lag hoger dan vorig jaar. We zien het als een steun in de rug om in balans te blijven! U heeft ons zeker niet laten vallen. Daarom: heel hartelijk dank!