De olympische spelen zijn in volle gang. Dit is de tijd dat gouden dromen uitkomen. Wat te denken van BMX-er Niek Kimmann? Met een breuk in een knieschijf toch nog goud winnen op zo’n mini fietsje! Voor anderen viel de gouden droom wreed in duigen. Nu kan er wel gezegd worden dat de olympische gedachte is ‘meedoen is belangrijker dan winnen?’ Maar het zal je maar gebeuren: jarenlang keihard trainen en dan door (opnieuw die vermaledijde) corona niet eens kunnen meedoen.
Diverse sporters zagen op deze wijze hun missie mislukken. Zo is er bij de olympische spelen volop dramatiek. De beelden van gouden sporters, de emotie, de ontlading van de spanning, de vreugde; ze spatten van het scherm. Met goud als een ultieme ode aan topfitte, afgetrainde, soms supersterke lichamen. Goud!
In dezelfde week waarin Niek Kimmann en Annemiek van Vleuten het goud wonnen met hun indrukwekkende sportieve prestaties overleed mijn moeder. Ze was 90 jaar, haar lichaam was volledig op. Een groter contrast met de olympische sporters kon er niet zijn. In haar laatste dagen bedankte ze ons voor onze liefde en zorgen. Dát was voor ons goud. Goud winnen, goud verliezen? Alles is relatief.
Bij het afscheid van mijn moeder besefte ik eens te meer dat de waarde van een mens niet zit in wat je kunt of presteert, maar in wie je bent. Zo beleef ik het ook in het geloof. Het gaat niet om welke grootse prestaties je bereikt. Voor God is iedereen gelijk en is iedereen gezien; van harte. God is groot in het kleine! Dat proberen we ook in de Johanneskerk uit te dragen. Met meer óf minder woorden. Want spreken is zilver, zwijgen is …