Vorige week de veters gestrikt voor een afwisselende wandeling in de Maasduinen. Aan het eind stond er een oversteek met een trekpontje op de kaart. Handmatig moet je dan zelf via een kabel het pontje in beweging brengen. Leuk! Tenminste, dat dacht ik bij het begin van de wandeling. Maar ‘resultaten behaald in het verleden geven geen garantie voor de toekomt’. Dit was toch wel een ander verhaal. De afstand van 100 meter over het Reindersmeer was aanzienlijk. Bij aankomst lag de pont (uiteraard) aan de overkant. Een hele klus met een draaiwiel om de stevige pont aan onze oever te krijgen. Aan boord bleek de enige manier van voortbewegen: trekken aan de natte en dunne staalkabel. Met de wind vol op de zijkant liep de kabel voor en achter uit de geleiders. Zo werd het een hele klus. Beelden drongen zich op van een Bijbelverhaal over een storm op een meer, waar Jezus over het water naar de boot toeloopt. Dat gebeurde niet; geen Jezus te zien.
Maar halverwege verschenen er wel twee wandelaars aan de overzijde. Zij begonnen mee te draaien aan het wiel op de oever. Wat een wereld van verschil! Het voelde als een Godsgeschenk. Het klopt echt: vele handen maken licht(er) werk! Bij het uitstappen hebben we ze hartelijk bedankt. Daarna geholpen bij hun oversteek. Het blijkt maar weer eens hoe eenvoudig het kan zijn elkaar een handje te helpen! In de Johanneskerk gaat het regelmatig om de oproep van Jezus om elkaar te helpen (naastenliefde). Daarnaast geloven we dat het geloof zelf ook als een helpende hand kan zijn in je leven, bijv. als het stormt in je leven. Dat kunnen we allemaal wel eens gebruiken. Handig toch?