Zondag ging het in de Johanneskerk over het Bijbelverhaal over de genezing van een blinde man. Met wat spuug en zand maakt Jezus modder en strijkt dit op de ogen van de blinde. Na de ogen uitgewassen te hebben gaan hem de ogen daadwerkelijk open. Hoe het precies in zijn werk ging? Ik was er niet bij. Maar waar het in veel Bijbelverhalen om gaat is dat je ze veel ruimer mag opvatten.
We leven in een wereld waarin mensen soms kortzichtig zijn, of zich blindstaren op hun eigen visie. Als je te veel op jezelf gefocust bent zie je geen kloof totdat je erin valt. De enorme verkiezingswinst door BBB, bij de provinciale statenverkiezingen, zagen sommigen niet aankomen. Al kun je moeilijk zeggen dat de peilingen zand in de ogen gestrooid hebben. Hoe de toekomst gaat worden? De tijd zal het leren. Maar ik hoop dat aan alle zijden het besef doorbreekt dat er verbinding nodig is, uitgestoken handen om kloven te overbruggen. Oog hebben voor elkaar.
Misschien is de kunst wel: niet alleen kijken naar anderen, maar ook naar jezelf. Want ieder mens, iedere groepering (ook een kerk), heeft wel zijn/haar eigen blinde vlekken. Alleen een ander kan je vertellen waar jouw blinde vlek zit. Toch leuk dat zo’n eeuwenoud Bijbelverhaal nog steeds tot een mooi inzicht kan leiden. Kijk, daarom vinden we als Johanneskerk die verhalen over Jezus belangrijk. Zoals ooit die andere J.C. het zei: ‘Je gaat het pas zien als je het door hebt’. Eigenlijk is geloven echt zo gek nog niet! Natuurlijk is dat een gekleurde mening. Of is dat misschien mijn eigen blinde vlek? Het is maar hoe je het bekijkt, toch?