Een jaar geleden rolden we een enorm winterse periode in. Met eerst sneeuw. Goed voor de nodige overlast én sneeuwpret. Of het opnemen destijds van een openluchtkerkdienst tot de sneeuwpret of de overlast behoorde laat ik even in het midden. Nog geen week later kon ik mijn schaatsen uit het vet halen om te schaatsen op de Slingeplas. Nog weer een ruime week later zaten we volop in de lente. Zo snel kan het dus gaan!
Een jaar geleden gingen we er vanuit dat we nu wel weer in het “oude normaal” zouden zitten. Het liep helaas anders. Zo snel ging (en gaat) het in dit geval niet. Maar onlangs klonk bij de zoveelste persconferentie dan toch het magische woord: ‘versoepelen’. Er komt weer wat meer ruimte in het leven, tot grote opluchting van velen. Al is het niet tot volle tevredenheid. Naar oud Nederlands gebruik betekent dat ook dat mensen zich soms in allerlei bochten wringen, of regels bijdraaien, om wat meer bewegingsruimte te krijgen. Ook een vorm van versoepelen!
Versoepelen. Het voelt aan als het wat stramme lijf dat na een winterslaap (met een corona wintervacht!) nog wat onwennig in beweging moet komen. Maar ik kan het alleen maar aanraden: samen aan de slag om te versoepelen, met lichaam én geest. Zou het niet mooi zijn als we in onze maatschappij met wat meer souplesse met elkaar om zouden gaan?
Als Johanneskerk proberen we in ieder geval beweeglijk te blijven. Geen starre geloofsleer of dwang maar openstaan voor verfrissende ideeën. Zo was zo’n winterse openluchtopame (bij -6 ℃) wel erg verfrissend maar tegelijk ontzettend leuk. Soms is het goed om de ruimte te zoeken; niet omdat het moet, maar omdat het kan. Daar blijf je soepel van! Daar geloof ik heilig in (en natuurlijk in nog meer).